دانشمندان ایرانی با استفاده از فناوری نانو، گامی نوین در جهت مهندسی بافت قلب و احیای قلب‌های آسیب‌دیده برداشتند.
گروهی از محققان ایرانی به رهبری دکتر مهدی نیکخواه و دکتر حمید اسماعیلی، پژوهشگران دانشکده مهندسی سیستم‌های بیولوژیکی و سلامت در دانشگاه ایالتی آریزونا، با همکاری یکدیگر موفق به ساخت داربست‌های هیدروژلی نانو مهندسی شده برای مهندسی بافت قلب از سلول‌های بنیادی شدند.
این داربست‌های جدید که با ترکیب نانوذرات طلا و سیلیکا ساخته شده‌اند، امیدهای تازه‌ای را برای احیای قلب‌های آسیب‌دیده به ارمغان می‌آورند.
چرا نانوذرات طلا؟
نانوذرات طلا به دلیل زیست‌سازگاری و سهولت ساخت، جایگزینی نویدبخش برای ساخت داربست‌های مهندسی بافت قلب به شمار می‌روند. مطالعات پیشین نشان داده‌اند که این نانوذرات می‌توانند در ارتقای عملکرد بافت قلبی نقش داشته باشند.
با این حال، تاکنون مکانیسم دقیق این اثر به طور کامل مشخص نشده بود. برخی معتقدند که این امر به دلیل ویژگی‌های رسانایی الکتریکی نانوذرات طلا است، در حالی که برخی دیگر تغییرات ساختاری داربست ناشی از افزودن این نانوذرات را عامل اصلی می‌دانند.
مطالعه‌ای نوآورانه برای یافتن پاسخ
در این مطالعه، محققان با طراحی دو نوع داربست هیدروژلی مجزا به دنبال پاسخ این سوال بودند:
- داربست هیدروژلی حاوی نانومیله‌های طلای رسانای الکتریکی (GNR)
- داربست هیدروژلی حاوی نانوذرات سیلیکا نارسانا (SNP)
نتایج چه بود؟
آزمایش‌ها نشان داد که هر دو نوع داربست از نظر زیست‌سازگاری و اتصال سلول‌های قلبی مشابه یکدیگر عمل می‌کنند. با این حال، در داربست‌های حاوی GNR، ساختار سارکومر (واحد بنیادی عملکردی عضله قلب) سازمان‌یافته‌تر بود.
این یافته‌ها نشان می‌دهد که نانوذرات طلای رسانای الکتریکی می‌توانند در تنظیم عملکرد سلول‌های بنیادی قلبی نقش داشته باشند و به سازماندهی بهتر ساختار عضله قلب کمک کنند.
اهمیت این دستاورد
این مطالعه گامی مهم در جهت درک بهتر مکانیسم اثر نانوذرات طلا در مهندسی بافت قلب به شمار می‌رود. یافته‌های این پژوهش می‌تواند به توسعه داربست‌های جدید و کارآمدتر برای احیای قلب‌های آسیب‌دیده در آینده کمک کند.
اخبار موثق و دقیق را در مجله خبری تحلیل سبز مطالعه کنید.
